هرزگی های مدام

عاقبت این عشق را تاریک و مبهم میکنی
سینه ام را در میان عشق و غم، گم میکنی
میکشم این مرگ را در اختناقی مرگبار
عاقبت این مرد را رسوای عالم میکنی

اشک هایم را چو باران ها تماشا میکنی
درد من را مثل فریادم تو حاشا میکنی
ذهن من از هرزگی های مدامت خسته شد
تا به کی با هرزگی سر را به بالا میکنی؟

بی سبب در لذت دنیا توقف، میکنی
دست او را در خیالاتت تصرف میکنی
عکس تو برعکس تو هرلحظه در آغوش من
دور از چشمان من داری تخلف میکنی

بی مروت بی من و با او کجا سر میکنی؟
عشق را از خاطراتت بی هوا در میکنی
ای خدا این زندگی پس کی به پایان میرسد؟
واقعا داری دلش را سخت باور میکنی؟